واقعیتی گریز ناپذیر: یا سوسیالیسم یا بربریت!

امروز 4 مرداد 1385 در پارک دانشجوی تهران از سوی برخی از فعالین دانشجویی تجمعی مسالمت آمیز برای دفاع از حقوق مردم لبنان و محکوم کردن تجاوزات اسراییل و حمایت های امپریالیسم جهانی برگزار شد.

در این تجمع که از ساعت 5 بعد از ظهر آغاز و تا ساعت 7 ادامه داشت فعالین «چپ» دانشجویی و طرفداران صلح و آزادی با به تن کردن لباس هایی به رنگ سرخ و در دست داشتن پارچه نویس ها و پوسترهایی از تصاویر جنایات امپریالیسم در لبنان، تصاویر جورج حبش مبارز فلسطینی و با بلند کردن شعارهایی مانند: « صلح، نان، آزادی» «جنگ را متوقف کنید»، « بدون حضور قطب جهانی عدالت خواهان، صلح و عدالت در جهان ناممکن است» و... حمایت خود را از برقراری صلح در لبنان و محکوم شدن اسرائیل و امپریالیسم جهانی اعلام داشتند. همچنین آنان در این مراسم از کارگران و پرولتاریای اسرائیل خواستند تا با سازماندهی یک اعتصاب گسترده دولت صیهونیست را فلج کرده و از ادامه ی جنگ ناتوان کنند.

اندکی پس از آغاز تجمع که توجه بسیاری از "رهگذران" را به خود جلب کرده بود، سرود انترناسیونال با صدای بلند در یکی از خیابان های تهران جمهوری اسلامی خوانده شد و به همگان گفته شد که «انترناسیونال است نجات انسان ها»

این موضوع امری کاملاً بی سابقه در سال های اخیر می باشد.

پس از خواندن سرود انترناسیونال، در پایان مراسم، جمعیت که چیزی قریب به سی تا چهل نفر بود، وارد محوطه ی پارک دانشجو شده و در حالی که پوسترها و پارچه نوشته های خود را حمل می کردند و پس از خواندن سرود "آفتابکاران" برای دیگر بار فریاد  « برخیز ای داغ لعنت خورده...» را سر دادند و بدین شکل مراسم پایان یافت.

در این تجمع اعلامیه ای نیز از سوی فعالین در میان شهروندان توزیع شد که مضمون آن چنین می باشد:

******************

جنگ علیه بشریت را متوقف کنید!

جنون جنایت آن چنان جهان را در بر گرفته است که مگر با دیدن تجهیزات پیچیده و پیشرقته نظامی بتوان این زمانه را از روزگار بدویت و توحش تمیز داد. بحران کنونی خاورمیانه دو راهی گریزناپذیری را پیش رو نهاده است: تکرار چرخه معیوب خشونت، ادامه جنگ و هر چه بیشتر در غلتیدن به ورطه بربریت؛ و یا متوقف ساختن جنگ و تلاش برای دستیابی به صلحی پایدار و جهانی انسانی. راه اول، خواست دولت های ضد مردمی است که برای حل مشکلات اقتصادی و سیاسی خود حاضرند هزاران انسان بی گناه را قربانی کنند؛ و مسیر دوم، خواست نیروهای مردمی و مترقی است که برای جامعه ای آزاد و برابر تلاش می کنند.

حکومت اسرائیل که جغرافیای خود را ارض موعود و قوم یهود را یگانه وارث ابدی آن می داند، اینک آن سرزمین را به جهنمی بدل ساخته است: نخست سلب ساده ترین امکانات حیات از ساکنان نوار غزه و سپس تهاجمی همه جانبه به لبنان و هدف قرار دادن تأسیسات زیربنایی، قتل صدها غیر نظامی و آواره کردن بیش از نیم میلیون انسان؛ که در میانه ی این آتش و خون، زنان، کارگران، کودکان و همه ی فرودستان اجتماع به قعر جهنم نزدیک تر می شوند. دولت های مختلف جهان نیز نه تنها تلاشی جدی در دفاع از مردمان بی گناه و بی دفاع فلسطین و لبنان انجام نداده اند بلکه بعضاً مهر تأییدی نیز بر خشونت لجام گسیخته اسرائیل زده اند.

چگونه می توان از حکومت هایی همچون آمریکا، که با حمایت آشکار از جنایات اسرائیل، اهمیتی به نخستین حق، یعنی حق حیات نمی دهند، انتظار به ارمغان آوردن حقوق بشر را داشت؟ تا آن هنگام که جهان بر مدار سرمایه می گردد حقوق انسان ها نیز به پول های رایج قابل خرید و فروش خواهد بود. و دولت های سرمایه مدار، دلالان این بازار ضد انسانی هستند. از سویی، دولت های مختلف حافظ این نظام چاره بحران های درونی و ساختاری خود و یا تضادهای فی مابین را در جنگ، یا در فرافکنی و منازعه ای غیرمستقیم جستجو می کنند. از دیگر سو، «بنیادگرایی دینی» که خود در بستر این نظام بالیده است در حاشیه آن می کوشد زمان را به عقب بازگرداند و با تداعی جنگ های صلیبی و سؤاستفاده از احساسات مذهبی، پیروان ادیان مختلف را به جان هم اندازد و به نام دین، مردم را وارد جنگی کند که هدف آن جز فروش تسلیحات برای سود بیشتر نیست. و در این میان، زندگی یا صحنه ی تکرار استثمار، بی عدالتی و سلب آزادی ها؛ و یا نظیر آن چه در عراق می گذرد، قربانی هر روزه بمب و وحشت و ترور می گردد و آن چه از یاد می رود انسان است، انسانی شایسته انسانیت.

ما جمعی از فعالان مستقل جامعه مدنی و طرفداران صلح در ایران، خواستار خاتمه جنگ، خشونت و ترور در منطقه هستیم و با تبری جستن از بازی دولت های ضد مردمی، از مردم جهان و خاورمیانه می خوایم با اعتراضات خود دولت هایشان را وادار به فراهم آوردن زمینه های صلحی پایدار کنند.

به امید صلح، آزادی و برابری برای همگان